Maksymalnie NIE!perfekcyjna pani domu i logopedka zresztą też ;)))

Tak to ja  i  wcale się tego nie wstydzę :)))

Dom to nie muzeum, tylko miejsce w którym czuć dobrze ma się nasza rodzinna banda i nasi przyjaciele.

A jak trzeba w tym domu zrobić tort dla zorganizowanej grupy nastolatek,  to się nie ma co bawić, tylko nabyć zestaw prefabrykatów, wstać rano ( pośpiech świetnie zagłusza wyrzuty sumienia, co ja tym biednym daję dzieciom do jedzenia) i zrobić tak:

Mieszamy, układamy, szybko, szybko, bo zaraz do gabinetu trzeba jechać i wychodzi takie coś:

Na szczęście żyjemy w czasach, w których na pierwszym miejscu stawia się  wygląd :)))

W przypadku mojego zacięcia do pieczenia i gotowania to małe błogosławieństwo.

Potem szybko, szybko, jedne zajęcia, drugie, trzecie z takim fajnymi przystojniakami. 

Pracuje mi się bardzo dobrze, chłopaki ćwiczą fantastycznie (dzisiaj :))), postępy są. 

Regres następuje tylko w temacie mojego podnoszenia się z koca, bo mi coś w krzyżu przeskoczyło i sarnia gracja też popytkała gdzieś daleko i dawno. A z koca dlatego, że to się dużo lepiej sprawdza.

Młodym się wydaje, że się bawią a ja podstępnie, niby przypadkiem wywołuję głoski ;))) 

Robi się bałagan maksymalny, bo dzieciaki mogą bawić się czym chcą. 

I tak się bawię, wywołuję albo utrwalam, dziadków edukuję co, jak, dlaczego i kiedy ćwiczyć. 

Pełna euforia. Aż w pewnym momencie babcia mi przerywa i mówi: wie Pani, ma Pani rację oczywiście (miło mi) ale ja to tak kocham tych mi moich wnusiów i tak się cieszę jak ich widzę, że już męczyć ich nie będę.

Z wrażenia, aż mi w krzyżu wszystko wskoczyło na swoje miejsce. Nie napiszę co sobie pomyślałam, ale warto się domyślić ;)))

Tutaj pojawi się apel: jeżeli zależy Wam na zdrowiu i równowadze psychicznej logopedy Waszego dziecka, nie mówcie głośno takich rzeczy :D

 Ps. sądząc po mlaskach dochodzących z pokoju solenizantki ciasto przypadkiem wyszło też i smaczne :)